Angstcultuur in de West-Brabantse jeugdzorg en pleegzorg (deel 2)

We brengen een serie artikelen over wat er goed en niet goed gaat in de jeugdzorg en pleegzorg in onze regio. In dit verhaal wordt pijnlijk duidelijk hoe het gebrek aan vertrouwen ouders bijna tot waanzin en grote fysieke problemen kan brengen.

Jeugdzorg en Pleegzorg liggen nogal eens onder vuur. Ouders, pleegouders en verzorgers voelen zich vaak niet serieus genomen of worden als niet bekwaam afgedaan. Kinderen worden te snel uit huis gehaald, vaak met rampzalige gevolgen. Dat is het beeld dat is ontstaan. Recent nog wijdde het VPRO-programma Argos er een programma van een uur aan. Het schetst bepaald geen vrolijk beeld.

Ook in onze regio is het nodige aan de hand, laten we met een serie artikelen over de angstcultuur in de Zuidwest-Brabantse jeugdzorg zien. Hieronder het verhaal van een moeder met een samengesteld gezin, die “voor de veiligheid van de kinderen” anoniem wil blijven. Ze woont in onze regio maar haar echte naam wordt niet gebruikt. Deze is natuurlijk wel bekend bij de redactie.

Vertrouwen is lastig als instanties je niet steunen wanneer het erop aankomt

Door: Hans-Jorg van Broekhoven

Henriët heeft dus een samengesteld gezin met eigen en ‘leasekinderen’. Die vallen onder de zorg van de William Schrikker Groep (WSG), een landelijk werkende instelling voor jeugdbescherming, jeugdreclassering en pleegzorg. Wat ze vooral heeft ervaren in de jaren dat ze hiermee te maken kreeg: Als je té capabel bent als (pleeg)ouder, wordt je met je rug tegen de muur gezet.

Haar man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. Diens vroegere partner woont begeleid bij Amarant in Tilburg. Pas op latere leeftijd werd bij zijn ex vastgesteld dat ze over een zeer laag IQ beschikt, van nog geen 70. Al tijdens de scheiding heeft WSG volgens Henriët de nodige fouten gemaakt. Er ontstond een flink conflict over de voogdij en het mogen zien van de kinderen. Uiteindelijk heeft de rechter die aan hem toegewezen, eerder ondanks dan dankzij de gezinsvoogd. Die praatte tijdens bezoeken volop mee met het gezin maar beweerde tijdens de rechtszaak meermaals het tegenovergestelde. Waarom is nooit echt duidelijk geworden.

Gezondheid in gevaar

Op een gegeven moment werd het Henriët bijna letterlijk teveel. Altijd zorgen en leven met de vrees dat het niet goed zou komen met haar gezin trokken een dermate zware wissel dat het levensbedreigende gezondheidsproblemen opleverde. Ook de kinderen hebben, zeker in die periode, behoorlijk geleden onder de stress. Toch heeft het gezin nooit opgegeven.

De vraag is in hoeverre WSG daar een positieve bijdrage aan leverde, zegt de moeder, inmiddels weer behoorlijk strijdlustig. “Als je assertief bent, worden ze vervelend.” Ze vertelt ook pas later in een aantal zaken gelijk te hebben gekregen, maar toen was het leed al geleden. Het wordt er bovendien niet beter op als er geen vertrouwen meer is in de gezinsvoogd. De ouders hebben meermaals bij WSG aangeklopt omdat ze een gesprek wilden hebben over het functioneren van die medewerker. Dat heeft één keer werkelijk plaatsgevonden maar al hun klachten en opmerkingen werden van tafel geveegd. Op verzoeken om nieuwe gesprekken werd niet ingegaan. Wel is er uiteindelijk een nieuwe gezinsvoogd gekomen maar een verbetering is dat niet. De verhoudingen zijn inmiddels van dien aard dat die niet meer welkom is.

Veel te direct

De biologische moeder zorgde er op een gegeven moment voor dat het Zorg- en Veiligheidshuis langskwam bij Henriët en haar gezin. Weliswaar met een legitieme aanleiding, daar is Henriët eerlijk over, maar op een manier die te denken geeft. Er werd nogal direct gesproken met hun dochtertje. Het meisje, dat sowieso niet goed reageert op open vragen, klapte helemaal dicht. Er was een medewerker van een lokaal zorgbureau bij dat gesprek en ook die schrok van de vraagstelling, gaf ze direct hierna aan. Toch wilde die organisatie achteraf niet meewerken aan een verklaring over dat gesprek. Een duidelijke reden hiervoor kwam er niet.

Het valt op dat instanties en hun medewerkers, in ieder geval in de beleving van ouders en verzorgers, op cruciale momenten nog wel eens een draai willen maken of gewoon niet thuis geven. Terwijl ze eerder het gevoel gaven duidelijk aan de kant van het gezin te staan.

 

Lees ook de rest van de serie door hier te klikken.