Bijzonder bezoek aan verzorgingstehuis: ezeltjes Lizzy en Fayke knuffelen met bewoners
Het was een verrassing voor bewoners van verzorgingstehuis Anbarg in Etten-Leur. Daar liepen donderdag namelijk twee ezels door de gangen van het wooncomplex. De verbazing maakte al snel plaats voor blijdschap, want de bewoners mochten uitgebreid knuffelen met de pluizige bezoekers. “Dit vergeet ik niet meer.”
Al 25 jaar werkt Ilona Schalk (47) uit Prinsenbeek in de zorg. Tien jaar geleden besluit ze met kerst om een ezel mee te nemen naar haar werk. “Dit werd toen zo leuk ontvangen”, begint ze. Ilona besluit om dat vaker te gaan doen en zich te verdiepen in de dieren. Tien jaar later gaat ze regelmatig met haar ezeltjes Lizzy en Fayke heel West-Brabant door. Het doel? Mensen blij maken een een mooie dag bezorgen.
“Vaak bezoeken we mensen die eenzaam zijn of leven met een aandoening of ziekte, maar we gaan ook langs scholen of andere instellingen”, legt Ilona uit. Het bezoek van de ezels doet de mensen zichtbaar goed. “De reacties van de ouderen zijn echt hartverwarmend.”
Ilona merkt dat de dieren vaak herinneringen oproepen. Zo ook bij een mevrouw uit de Anbarg. “Ik heb vroeger altijd paardgereden. Helaas kan dat nu niet meer, maar daarom vind ik het zo fijn om met de ezels te knuffelen. Dit vergeet ik niet meer.” Een andere bewoonster noemt de dieren schatjes. “Ik hou ervan!”, zegt ze blij. “Dit zie je niet iedere dag”, reageert een mevrouw.
Het is voor Ilona bijzonder dat haar ezels altijd zo goed ontvangen worden. “Er komt best wel een groot dier op je af, maar toch is bijna niemand voor ze.” De klik is er altijd wel, vertelt Ilona. “Fayke legt zelfs haar hoofd op de schoot van een bewoner of ze geeft een kusje. Dat is mooi om te zien.”
“We krijgen vaak de vraag of de ezels dit wel willen”, vertelt Ilona. “Maar als een ezel iets niet wil, dat doet hij dat ook echt niet hoor”, lacht ze.
De bewoners van het Anbarg zijn zichtbaar blij. Er wordt stevig geknuffeld en gepraat tegen de dieren. Veel van de bewoners hadden vroeger huisdieren. Dat ze nu weer even met een dier kunnen knuffelen, doet ze goed. “Ik ben echt een dierenmens”, zegt een vrouw. Tevreden legt Fayke haar hoofd op haar schoot.
