Hans Molier uit Roosendaal schrijft levensverhalen over slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog

Rond 4 en 5 mei komen er veel herinneringen en verhalen over de Tweede Wereldoorlog naar boven. Hans Molier uit Roosendaal is het hele jaar door met verhalen uit die tijd bezig. Hij schrijft namelijk levensverhalen op van slachtoffers uit de gemeente Roosendaal.

Het idee om de verhalen van de slachtoffers op te schrijven had Molier vijf jaar geleden. Hij is lid van de commissie Herdenken en Vieren in Roosendaal en heeft het gedeelte herdenken onder zijn hoede. “Op kerstavond plaatsen we altijd lichtjes bij de graven en ik wilde daar iets unieks mee doen”, vertelt hij. De verhalen worden dan ook op kerstavond bij de lichtjesavond voorgelezen.

De verhalen gaan over mensen die uit Roosendaal komen. “Ik kies er gevoelsmatig vier of vijf uit”, gaat Molier verder. Via Facebook plaatst hij dan een berichtje met de vraag of mensen meer informatie hebben. “Daar komen altijd wel reacties op, want ik heb het tegenwoordig heel druk. Het is een beetje een uit de hand gelopen hobby.”

Buitenlandse piloten

Naast de verhalen van gewone burgers zijn er ook Engelse en Australische piloten gecrasht in de omgeving van Roosendaal. Dat maakt het vaak lastiger, omdat familie in het buitenland woont. “Ik kijk waar ze geboren zijn of gewoond hebben en dan stuur ik algemene instellingen zoals een bibliotheek of gemeente een mail of ze meer gegevens hebben.” Vanuit daar krijgt Molier altijd wel reacties van mensen die wel iemand kennen.

Dit soort verhalen maken ook indruk op de schrijver. “De nabestaanden zijn vaak nog nooit bij het graf van hun overleden vader of oom geweest. Dan krijg ik wel kippenvel.” Als hij eenmaal in contact is gekomen met nabestaanden in het buitenland krijgt hij vaak de vraag waarom hij het verhaal schrijft. “Ik vul het gat op dat ooit is ontstaan. Ik leg dan twee keer per jaar rozen bij het graf en stuur daar een foto van naar de nabestaanden. Zo worden mensen niet vergeten.”

Persoonlijke informatie

Als Molier met nabestaanden in contact komt krijgt hij vaak veel persoonlijke informatie over de slachtoffer waarover hij schrijft. “Foto’s uit een archief of een oude schoenendoos met inhoud. Mensen willen echt meehelpen.” Het is volgens hem ook een wisselwerking. Hij zoekt veel op internet, maar checkt het ook altijd bij de nabestaanden zelf.

Wel maakt hij zich zorgen om de oude schoenendozen bij mensen op zolder. “Het gevaar zit erin dat kinderen of kleinkinderen het krijgen en denken: wat moet ik ermee. Dan gaat het soms de bak in.” Hij kan zich goed voorstellen dat mensen er niet veel meer mee hebben. “Maar gooi het nooit weg.” Hij hoopt dat mensen het dan maar bij hem brengen.

Soms vindt Molier ook informatie die bij de nabestaanden nog niet bekend was. Dat gebeurt ook bij een verhaal over de oom van zijn vriend Henk. Daarvan kwam hij de overlijdensakte tegen die niet bij zijn vriend bekend was. “Dat wist hij niet terwijl hij een hele zolder vol heeft.” Henk leest het verhaal dit jaar tijdens de lichtjesavond op kerstavond voor bij het graf van zijn oom.

Indrukwekkend

Alle verhalen die Molier schrijft maken op hun eigen manier indruk op de schrijver. Toch is er een die er voor hem uitspringt over de familie Van Loenhoud. “Tijdens aanvallen van de Britse spitfires om de Duitsers weg te krijgen werd bijna alles geraakt. Daar zijn veel slachtoffers bij gevallen”, aldus Molier. De familie bestond uit acht gezinsleden. “Vader, moeder en zes kinderen. Van de acht gezinsleden sneuvelen er zeven tijdens die aanval. Het achtste lid, Corrie, was niet thuis.”

De zeven familieleden liggen naast elkaar begraven. Als enige overlevende van het gezin heeft Corrie later een dochter gekregen. “Het mooie aan het verhaal is dat zij mij gisteravond heeft gebeld. Het verhaal is al klaar en ik wil het nog aan haar laten zien.” Volgens de schrijver laat dit verhaal zien dat de bevrijding ook een prijs had. “Het was gewoon een doorsnee familie die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was.”

Verhalen levend houden

De verhalen die Molier schrijft publiceert hij op de website van The Dutch Polarbears. Maar hij is ook bezig met een boek over alle 213 mensen die in Roosendaal zijn omgekomen. “Ik heb straks zo’n vijftig tot zestig levensverhalen die ik wil bundelen. Van de andere verhalen wil ik alleen de basisgegevens noteren.” Dat zijn bijvoorbeeld het beroep, welke school of de woonplaats.

Daarnaast is hij samen met de gemeente en de Heemkundigekring bezig om QR-codes bij de graven te plaatsen. Op die manier kunnen mensen de code scannen en het verhaal lezen. “De verhalen zijn heel herkenbaar. Je had het zelf kunnen zijn.” Daarmee hoopt hij mensen bewust te maken. “Ik denk dat ik erin slaag om op het gevoel te werken en het is leuk en uitdagend om te doen”, sluit hij af.