Inwoners Moerdijk kijken met gemengde gevoelens naar besluit over hun dorp: ‘Voelt machteloos’

Tijdens het overleg tussen Rijk, Provincie en gemeente op 1 december praten de partijen over de toekomst van het dorp Moerdijk. Inwoners hebben de afgelopen tijd veel van zich laten horen. Nu is het aan de verschillende overheden. Liesbeth de Kroon en Marianne Quik, inwoners van het dorp, kijken met gemengde gevoelens naar het gesprek.

Bij de inwoners van het dorp staat de datum van 1 december gemarkeerd in de agenda. Op die dag krijgen ze waarschijnlijk meer duidelijkheid krijgen over de toekomst van het dorp. Dat liep net even anders toen de gemeente op 11 november liet weten dat zij de richting Oost als voorkeur voorstellen. “Het had een belangrijke dag kunnen worden als de gemeente niet al haar voorkeursrichting had uitgesproken”, geeft Liesbeth aan.

Na de boodschap van de gemeente op 11 november is Marianne de Stichting Bewonerscollectief Moerdijk gestart. Dat doet ze samen met verschillende inwoners zoals huurders, oud, jong, geboren Moerdijkers en mensen van buitenaf. Die is nog in oprichting. Daarmee wil ze op juridisch gebied strijden voor het dorp. “Ik denk dat wij een wat harder geluid laten horen. Maar wel met juridische feiten.” Het verschil met de Dorpstafel is dat het Bewonerscollectief Moerdijk los staat van de gemeente. “Er is geen goed of fout. We willen beide hetzelfde, maar nemen een andere route.”

Geen hoge verwachtingen

Van het gesprek heeft Liesbeth geen hoge verwachtingen. Zeker nadat de Provincie vrijdag liet weten het besluit te willen uitstellen. Zij willen nog meer onderzoek om zeker te zijn dat het dorp écht moet wijken. “Wij verwachten geen besluit, omdat de provincie nu meer tijd wil”, zegt Liesbeth. Zelf denkt ze dat het mogelijk is dat er na het gesprek alleen nog een voorkeursrichting wordt bepaald. Dezelfde boodschap als twee weken geleden. “Dan is er nog absoluut geen duidelijkheid.”

Niet langer aan het lijntje houden, want we hikken er al tien jaar tegenaan

Ook Marianne verwacht geen definitief besluit. “Tot vrijdag had ik wel het idee dat ze er een klap op gingen geven.” Maar toen liet de Provincie weten het besluit te willen uitstellen. “Het Rijk gaat zich achter de Provincie verschuilen en het nog wat langer bekijken”, zegt ze.

Een eventueel uitstel ziet Marianne niet zitten. “Dat is onacceptabel. Je kan mensen niet zolang in onzekerheid laten.” Dat neemt ze de verschillende overheden dat ook kwalijk. Ook Liesbeth denkt niet dat inwoners geholpen zijn bij uitstel. Toch is extra onderzoek niet perse slecht, denkt ze. “Tot 1 juni is nog te overzien. Maar niet dat we nog langer aan het lijntje gehouden worden. We lopen er al tien jaar tegenaan te hikken”, geeft Liesbeth aan.

Voorwaarden

Daarnaast is het pakket van randvoorwaarden nog niet uitgewerkt. “Wethouder Danny Dingemans zegt dat hij met een heel maatregelenpakket op pad gaat, maar dat is nog helemaal niet rond.” Een eventuele vertrekregeling en de leefbaarheidsprojecten moet namelijk nog gemaakt worden. Tot die tijd blijft Liesbeth huiverig. De compensatie moet vanuit de overheid komen. “Dat is dezelfde overheid die de Groningers aan het lijntje heeft gehouden. Van die overheid moeten wij dan compensatie verwachten”, zegt ze sceptisch.

Voor Marianne zijn de voorwaarden die nu op tafel liggen nog niet genoeg. “Volgens het Europees recht hebben woningeigenaren, huurders én ondernemers recht op volledige en proportionele compensatie voor álle vormen van schade. Daarom eisen wij voor woningeigenaren een compensatie van 350 procent. Dit percentage is in de petitie juridisch stevig onderbouwd op basis van de werkelijke schade en het verlies aan toekomstperspectief”, vertelt ze.

Daarnaast had de gemeente naast de bijeenkomsten meer moeten doen om alle inwoners te spreken. “Wat we hier gaan verliezen is voor niemand te taxeren.” Ze wil dan ook strijden voor die voorwaarden. “Als we dan weg moeten, zorg dan dat we er goed vanaf komen.”

Dubbel gevoel

Het gesprek van maandag geeft Liesbeth een dubbel gevoel. Ze wil niet dat besloten wordt dat het dorp weg moet, maar later blijkt dat er toch minder ruimte nodig is. Maar ze hoopt ook niet dat er zomaar wat besloten wordt, omdat ‘de bewoners duidelijkheid willen’. “Ik wil ook graag een goed doordacht en onderbouwd besluit”, laat ze weten.

Maar zoals al eerder genoemd is: de geest is uit de fles. “Het imago van het dorp is al geschaad. Ook als ze alles zouden terugdraaien. Dat negatieve imago blijft en dat was er altijd al.” Daar sluit Marianne zich bij aan. “Dit komt het dorp niet meer te boven.”

Trek die pleister er in een keer af

Toch hoopt ze dat er maandag duidelijkheid komt. “Trek die pleister er in één keer af. Dat doet even zeer, maar nu trekken ze hem er millimeter voor millimeter af. Dat maakt het veel pijnlijker”, geeft Marianne aan. Maar als er later uitkomt dat het dorp toch kan blijven, wil ze dat zwart op wit. “Dan hoeven ze niet op een later moment weer op de stoep te staan, omdat ze ruimte nodig hebben.”

Voor de inwoners is het nu afwachten wat er uit het gesprek van maandag komt. Daar hebben ze geen invloed meer op. “Het voelt machteloos, want er wordt over jou toekomst besloten. Dat is raar. Normaal maak je zelf de keuze om te verhuizen”, zegt Liesbeth. Marianne is blij wat ze in de korte tijd met de stichting bereikt hebben. “Het is wat we gehoopt hadden en meer dan we konden dromen.”