Kirsten deed samen met Jupke mee aan het WK canicross: ‘Ik was de enige met een ‘gewone’ hond’

Tijdens het wereld kampioenschap canicross in Tjechië deed Kirsten van der Velden uit Rucphen mee. Het was voor haar de eerste keer en dat was best spannend. Toch heeft het al haar verwachtingen overtroffen. “Het was veel groter dan ik had verwacht.”

Het was al lang een wens van Kirsten om een keer mee te doen aan het WK canicross. Samen met haar witte herder Jupke is ze al een aantal jaren bezig in de sport. “Toen ik het bericht kreeg dat ik geselecteerd was, was ik heel blij”, zegt ze enthousiast. Daarna is ze zich volledig gaan focussen op de trainingen. Om zo goed mogelijk voorbereid aan de start te kunnen verschijnen.

Indruk gemaakt

Vooraf vond Kirsten het best spannend, want ze wist niet wat ze kon verwachten. “Ik wist ook niet hoe de hond zou reageren op zo’n groot evenement, maar het was een hele bijzondere ervaring”, vertelt ze. Toch verdween die spanning zodra ze samen met het Nederlands team in Tjechië aankwam. “Vanaf dat moment ging het over naar gezonde spanning.”

Het hele evenement maakt sowieso veel indruk op haar. “Er waren meer dan duizend deelnemers van over de hele wereld. Bijvoorbeeld de Verenigde Staten, Canada en Mexico.” Daarnaast was er veel aandacht voor het dierenwelzijn met onder andere controles van dierenartsen. Maar ook het tuig werd gecontroleerd. “En er was een serieuze dopingcontrole voor zowel atleten als de honden.” Het leek volgens haar op de Olympische Spelen, want ook zij hadden een openingsceremonie.

Unieke combinatie

Tussen alle speciaal gefokte honden was Jupke een bijzondere verschijning. “Ik was de enige met een ‘gewone’ hond.” En dat viel ook de andere deelnemers op. “Sommige deelnemers vroegen of ze met hem op de foto mochten. En bij de finish riep de omroeper heel hard zijn naam.” Die ervaring was voor beide erg bijzonder. “Hij vond het prachtig.”

Grootste doel was om daar te lopen en het mee te maken.

Toch erkent Kirsten dat Jupke het niet red tegenover de andere honden. “Die lopen op topsnelheid veel harder dan mijn hond.” Haar doel was dan ook vooral om zelf een fijn tempo te lopen. Dat is gelukt met een gemiddelde van onder de vijf minuten per kilometer. Daarmee is ze meer dat trots op haar Jupke. “Als ik kijk naar de jongere categorieën heb ik sneller gelopen dan zij”, zegt ze trots. “Het grootste doel was om daar te lopen en het het mee te maken.”

Samenwerking

Voorheen deed Kirsten aan 100 en 200 meter sprint. Toen ze vanwege corona niet meer kon trainen is ze canicross gaan proberen. “We hadden Jupke toen al en zijn fokker deed ook aan canicross.” Ze heeft tuig aangeschaft en is aan de slag gegaan. Dat ging makkelijker dan ze van te voren had gedacht. “Mijn hond snapte precies wat de bedoeling was.”

Je moet een hard hoofd hebben om te blijven rennen op dat tempo.

Sindsdien heeft ze zich volledig gericht op het hardlopen met de hond. “Je doet het samen en het is echt teamwork. Ook de band met je hond wordt sterker.” Tijdens het parcours ben je als atleet tegelijk bezig met het aansturen van de hond. “Dat helpt wel om niet te veel bezig te zijn met hoe hard je moet lopen”, lacht Kirsten. “Je moet een hard hoofd hebben om te blijven rennen op dat tempo.”

Tijdens het WK moest ze twee wedstrijden lopen. Bij de eerste wedstrijd startten de deelnemers om de beurt. Daarbij moesten ze slingerend over een paardenrenbaan en door het bos. “We moesten ook een aantal heuvels op en af, maar het was leuk en goed te doen.” De tweede wedstrijd was een stuk uitdagender, want daar startten alle deelnemers tegelijk. “De honden zijn enthousiast en het kan zijn dat ze naar elkaar happen of dat je elkaar in de lijnen loopt.” Toch is ook dat onderdeel goed gegaan.

Volgende doelen

Na haar eerste WK heeft Kirsten de smaak te pakken. “Volgend jaar is het WK in Polen en ik hoop dat ik dan weer geselecteerd wordt.” Voor nu gaat ze zich eerst focussen op het wedstrijdseizoen dat tot aan maart 2026 loopt. “Het maakt het voor mij leuk om het samen met de hond te doen.”

Daarnaast is het een win-winsituatie volgens haar. Witte herder Jupke heeft namelijk veel beweging nodig en op deze manier is het ook voor hem leuk en uitdagend. “Ik kan het echt iedereen aanraden”, sluit ze af.