Plotseling dakloos in Woensdrecht… En dan?
Tamara kwam ineens (letterlijk) op straat te staan. Op echt korte termijn blijken een gemeente, hulpverleners en woningstichtingen dan weinig voor je te kunnen doen.
Ruim een maand geleden moest Tamara Swaen na een relatiebreuk het huis waar ze woonde verlaten. De koopwoning stond op naam van haar ex en daar blijven was geen optie meer. “Ik zat op een gegeven moment in het bos en wist echt niet waar ik die avond moest slapen.” Kennissen vingen haar tijdelijk op maar dat kan natuurlijk niet zo blijven.
Of ze dit aan had zien komen? “Nee, ik was al wel even op zoek naar een woning en reageerde ook. Maar ja, zonder succes.” Aangezien er in eerste instantie geselecteerd wordt op geboortedatum of hoe lang je in de gemeente Woensdrecht woont, kwam ze voorlopig niet aan de beurt. Bij Stadlander zijn de wachtlijsten nóg langer, weet Tamara inmiddels uit ervaring. En naar ze nu heeft ondervonden is er niet direct een vangnet als je plots geen dak meer boven je hoofd hebt.
Geen opvang
Ze nam in eerste instantie contact op met WijZijn Woensdrecht. “Daar kom je op uit als je gaat zoeken op ‘daklozen’ en ‘hulp’, en daar heb ik meteen een gesprek mee gehad.” Er werd gekeken of maatschappelijke opvang een optie was maar ook daar bleken wachtlijsten te zijn. Bijkomende complicatie is dat Tamara kampt met serieuze gezondheidsklachten. Ze heeft MS en door de medicatie is haar immuunsysteem ernstig verzwakt. Een opvangplek met anderen samen, zou behoorlijke risico’s met zich meebrengen. Zeker als het een locatie is zoals in Bergen op Zoom, waar langdurig daklozen en verslaafden verblijven. Maar in de regio is sowieso geen plaats, weet ze al: “Er zijn dertien wachtenden voor me.”
Tijdelijke oplossing in zicht
Gelukkig is er inmiddels zicht op enige verbetering van Tamara’s situatie. Althans, vanaf 19 mei. Ze heeft een tijdelijk onderkomen gevonden in Zeeland, op antikraakbasis en dus betaalbaar. Want dat is ook een deel van het probleem; mede door haar medische problemen heeft ze weinig inkomen. Sterker nog, de aangevraagde uitkering laat nog even op zich wachten. Ook hier spelen procedures en die kosten tijd. Minimaal acht weken, vaak langer.
Nu gaat ze voor de behandeling van haar MS geregeld naar Bravis. Dat wordt vanuit Zeeland een stuk lastiger. Eigen vervoer heeft ze bijvoorbeeld niet. Ze is eigenlijk zelfs afhankelijk van meerdere hulpmiddelen maar die moesten vanwege de ontstane situatie al ingeleverd worden.
De vraag is hoe lang het tijdelijke onderkomen een oplossing biedt en Tamara wil het liefst in de gemeente Woensdrecht blijven. Of er in ieder geval snel terug kunnen keren. Op dit moment heeft ze echter geen keus en moet ze genoegen nemen met de Zeeuwse antikraakwoning. Er blijkt gewoonweg geen andere, betere opvang beschikbaar te zijn voor mensen die plots op straat komen te staan, zelfs niet als er medische problemen spelen.
Wie helpt?
Maar met het onderkomen dat per 18 mei beschikbaar is, is ze er niet. “Ik heb niets. Geen geld, geen spullen. Alleen mijn eigen kleding.” Ze hoopt dat er mensen zijn die haar op de een of andere wijze willen helpen, met bijvoorbeeld huisraad of meubilair. Zij kunnen via e-mail contact opnemen met Tamara. Een bericht sturen aan onze ombudsman kan ook, via [email protected].