Yonne schreef boek gebaseerd op haar bipolaire vader: ‘Met liefde geschreven’

Doodgelukkig – brieven van mamma. Het boek is geschreven door Sara Geluk, in het dagelijks leven bekend als Yonne Siemons. De Roosendaalse runt samen met haar man Bruin café JaxX. En heeft dus onlangs een boek uitgebracht. Het boek is deels autobiografisch; ondanks dat het fictie is, is het namelijk gebaseerd op haar biologische vader die lijdt aan een bipolaire stoornis.

In Doodgelukkig maakt de lezer kennis met Didi. Ze vertelt over haar jeugd en haar ouders. Later in het verhaal is Didi opgegroeid en ervaart ze hoge pieken en diepe dalen. Ze verliest zichzelf in een wereld van verslaving en impulsieve beslissingen. Centraal staat haar liefde voor haar dochter Joy, waar ze brieven naar schrijft. Naast de worstelingen van Didi leert de lezer ook over de invloed van Didi’s gedrag op haar omgeving.

“Ik wilde altijd al een boek schrijven”, begint Yonne. Ze zit op een bank op haar terras als ze haar verhaal doet. “Vorig jaar hoorde ik dat het niet goed gaat met mijn biologische vader”, vertelt ze. Hij zal niet lang meer leven. Later legt ze uit dat ze hem nadrukkelijk haar biologische vader noemt. “De man die mij wél heeft opgevoed, noem ik mijn vader.” Ze schreef het boek onder pseudoniem Sara Geluk, dat is de meisjesnaam van haar oma – de moeder van haar biologische vader.

Haar biologische vader heeft namelijk geen vaderlijke rol in haar leven vervuld. Hij kreeg zijn eerste depressie toen Yonne’s moeder zwanger was. Daarna volgde de manie, en kort na Yonne’s geboorte volgde een tweede depressie. “Mama voelde zich genoodzaakt om mij bij hem weg te halen. Ik was nog een baby. Later heeft mijn biologische vader me nog een tijdje gestalkt. Vooral tijdens mijn pubertijd was het lastig. Hij heeft lang vast gezeten, toen kon ik alles pas verwerken.” Yonne is lang boos en bang geweest. “Toen ik zelf mama werd, is dat minder geworden.”

Een paar jaar geleden heeft Yonne haar biologische vader voor het laatst gezien. “Toen heb ik hem beloofd dat het niet de laatste keer was dat hij mij zou zien. Nu ben ik bang dat ik die belofte niet kan nakomen, omdat hij psychisch niet stabiel genoeg is en ik mezelf daarvoor in bescherming neem.” Daarom heeft Yonne een klein jaar geleden besloten het boek te schrijven – deels voor haarzelf, deels voor haar biologische vader.

Tijdlijn

Ze begon met het maken van een tijdlijn. “Met behulp van de brieven die mijn oma me heeft nagelaten.” Vervolgens hebben Yonne’s moeder en de broers van haar biologische vader die tijdlijn aangevuld. Het is een fictief verhaal, maar wel gebaseerd op het leven van haar vader. “Dan kon ik er wat makkelijker afstand van nemen. Maar ik heb wel alles uit mijn omgeving geshopt en het is dus naar waarheid te herleiden.” De meest heftige delen van haar biologische vader zijn leven heeft ze eruit gelaten. “Omdat ik wilde dat het ook herkenbaar zou zijn voor anderen.”

Sommige stukken zijn waargebeurd. Bijvoorbeeld de scene dat Didi knikkers gooit tegen de ruit van Joy. “Ik schets de angst van mezelf, maar omschrijf ook waarom hij dat deed.” Als Yonne haar boek zelf mag omschrijven: “Heel rauw, soms grappig. Ik schrijf zoals ik praat, onverbloemd. Het is een zwaar onderwerp maar luchtig geschreven, met de nodige humor.” Ze heeft de smaak te pakken: een tweede boek is al in de maak.

Met Doodgelukkig hoopt Yonne mensen een hart onder de riem te steken. “En aan te geven dat het oké is als je voor jezelf kiest en je grenzen bewaakt. Het overkomt niet alleen de persoon, maar ook de omgeving.”

Ik heb het boek met heel veel liefde geschreven, en ik hoop dat hij dat leest.

Yonne heeft het boek naar haar biologische vader gestuurd. “Ik heb er nog geen reactie op gehad, alleen dat hij het heeft ontvangen”, sluit ze af. “Ik weet niet of hij het nog begrijpt, omdat ik niet weet wat er nog van hem over is. Waar eindigt de persoonlijkheid, en begint de ziekte? Het is oké zo en ik ben hem dankbaar voor de genen die ik van hem heb gekregen, telkens als ik naar mijn kinderen kijk. Ik heb het boek met heel veel liefde geschreven, en ik hoop dat hij dat leest.”