Angstcultuur in de West-Brabantse jeugdzorg en pleegzorg (deel 1)

We brengen een serie artikelen over wat er goed en niet goed gaat in de jeugdzorg en pleegzorg in onze regio. Deze keer over hoe een moeder geregeld wanhopig strijdt voor het wel en wee van haar meervoudig gehandicapte zoontje.

Jeugdzorg en Pleegzorg liggen nogal eens onder vuur. Ouders, pleegouders en verzorgers voelen zich vaak niet serieus genomen of worden als niet bekwaam afgedaan. Kinderen worden te snel uit huis gehaald, vaak met rampzalige gevolgen. Dat is het beeld dat is ontstaan. Recent nog wijdde het VPRO-programma Argos er een programma van een uur aan. Het schetst bepaald geen vrolijk beeld.

Ook in onze regio is het nodige aan de hand, laten we met een serie artikelen over de angstcultuur in de Zuidwest-Brabantse jeugdzorg zien. Hieronder het verhaal van een moeder uit die vreest voor het welzijn van haar gehandicapte zoon. Het gaat om een gezin uit onze regio. Hun echte namen worden om meerdere redenen niet gebruikt maar zijn bekend bij de redactie.

‘Voor je het weet heb je een melding te pakken’

Door: Hans-Jorg van Broekhoven

Carin heeft een meervoudig gehandicapte zoon, die enorm veel intensieve zorg nodig heeft. Ian is geboren met het Prune Belly Syndroom en heeft dus geen buikspieren, zijn blaas is operatief gecreëerd omdat hij die ook niet had en er is een been afgezet. Verstandelijk is hij op sommige vlakken nog een kleuter, terwijl hij die leeftijd al lang voorbij is.

Sinds anderhalf jaar woont Ian in Chaam, in een opvanglocatie van Amarant. Daar dient hij heel wat medische zorg te krijgen maar volgens Carin gaat het nog wel eens mis en worden medicijnen vergeten. Gezien zijn lage weerstand baart dat haar zorgen.

Laatste kans

Dat het gezin met instanties als Veilig Thuis en het Centrum voor Jeugd en Gezin te maken kreeg, komt onder meer omdat het geregeld mis gaat tussen Ian en zijn vader Vic. Ze matchen niet en dat heeft meermaals tot huiselijk geweld geleid. Toch wil Vic zijn zoon blijven zien en daar is Carin niet blij mee. Met de begeleidende instanties zijn een schema en zelfs een veiligheidsplan opgesteld. Hij is echter meermaals niet op komen dagen. Daarom kreeg hij een laatste-kans-gesprek maar ook toen bleef hij weg. Tot grote frustratie van moeder belde de mevrouw van Veilig Thuis daarop met Vic en ze bood hem aan een nieuwe afspraak te maken. Je krijgt blijkbaar drie keer de mogelijkheid alsnog zo’n gesprek te hebben.

In een ander telefoontje gaf een medewerker van Veilig Thuis vader Vic de tip om naar de rechter te stappen om zijn kind te mogen blijven zien, terwijl zelfs de Raad van de Kinderbescherming adviseerde dit niet toe te staan. Rechters vinden het echter vaak beter als beide ouders in beeld blijven.

Geen enkele hulp maar extra zorgen

Enige jaren terug ging het mis met Carin zelf. Alle zorgen werden haar teveel en ze vroeg om hulp bij de instanties. Daar kreeg ze behoorlijk spijt van. Hulp kwam er niet, terwijl ondertussen haar zoon niet meer te handhaven was op school. Pas daarna kwam het Centrum voor Jeugd en Gezin ‘meedenken’, zonder met iets concreets te komen. Ze heeft uiteindelijk zelf geregeld dat hij drie dagen naar een zorgboerderij en twee dagen naar de opvang kon. De vragen om hulp leidden er alleen toe dat er meldingen in hun dossiers kwamen. Mede daardoor zaten er op een gegeven moment meerdere mensen bij haar binnen van CJG en Veilig Thuis, die haar zoontje mee wilden nemen. Toen pas, nadat Carin dit al jaren probeerde duidelijk te maken, kwamen ze tot de conclusie dat hij niet te plaatsen is. Ze hadden al die tijd niet echt een beeld gehad van de problematiek. 

Escalatie thuis

Bij de opvang ging het al snel mis. Ze bleken de vele zorg en begeleiding helemaal niet aan te kunnen, wisten ook absoluut niet waar ze aan begonnen waren. Toen de corona-lockdown een feit werd heeft zijn moeder Ian thuis gehouden. Dat ging een tijd goed, totdat het haar tijdens een escalatie tussen hen twee niet lukte tot hem door te dringen. Opnieuw vroeg ze om advies, bij Veilig Thuis, en weer werd dat een melding in plaats van hulp of raad. Nu wil men hem naar een pleegzorgadres sturen. Daar gaat hij het volgens zijn moeder geen tien weken uithouden, met name omdat de zorg enorm complex is. Ze blijft verbaasd over het totale gebrek aan samenwerking tussen instanties en het feit dat men ouders standaard niet serieus neemt.  

Minkukels

Een gedragsdeskundige van Amarant, die er pas sinds begin 2020 werkt en Ian niet veel heeft meegemaakt, steekt een deel van de problematiek op de psychische problemen van de moeder. Ze heeft haar eigen psycholoog al eens meegenomen naar een gesprek met deze deskundige om duidelijk te maken wat er werkelijk speelt. Dat maakte weinig indruk en inmiddels is Carin behoorlijk ten einde raad. Ze vertelt waarom ze eerder bang is voor de instanties dan dat ze zich gesteund voelt: “Je durft amper aan te kloppen voor hulp of advies want voor je het weet heb je een melding te pakken. Ouders worden al snel als een stel minkukels beschouwd.” Wat haar ook erg steekt is het feit dat men er standaard niet luistert naar een ouder: “Je kent je eigen kind toch het beste.”

 

Lees ook de rest van de serie door hier te klikken.