Bram komt, ondanks zijn lichamelijke beperking, niet aan een aangepaste woning

Ten einde raad deelt Bram Maas zijn verhaal met de Roosendaalse gemeenteraad. “Ik ben 23 jaar oud en woon nog bij mijn ouders”, begint hij zijn betoog op de zeepkist. Hij begrijpt dat de zoektocht naar een sociale huurwoning voor niemand eenvoudig is. Maar hij heeft een achterstand op zijn leeftijdsgenoten. Want Maas heeft een lichamelijke beperking. “Je ziet het in eerste instantie misschien niet maar ik heb ongelijke bovenbenen, ik mis kruisbanden en het kuitbeen ontbreekt. Als klap op de vuurpijl zijn mijn voeten niet goed aangelegd”. Volgens de medisch specialist is er geen andere oplossing dan amputatie van beiden benen.

Daarom zoekt hij naar een aangepaste woning. “Het liefst een woning die helemaal gelijkvloers is of een appartement.” Dat appartement moet dan wel met een lift bereikbaar zijn. Want hoewel Maas wel kan lopen is zijn mobiliteit beperkt. “Ik ben beperkt in het aantal meters dat ik kan lopen en hoe vaak ik de trap op en neer kan.” Ook de vooruitzichten zijn niet rooskleurig. “Het laatste half jaar is de pijn toegenomen. Een orthopeed van het UZA (Universitair Ziekenhuis in Antwerpen) ziet geen oplossing voor deze klachten buiten amputaties van mijn beide benen.” Die beslissing stelt Maas voorlopig uit. “Ik krijg nog stevigere en hogere orthopedische schoenen maar mijn mobiliteit gaat er hoe dan ook niet op vooruit”, stelt Maas.

Geen enkele kans

Al drie jaar staat Maas ingeschreven bij Alwel. En in die periode ontdekte hij dat hij geen enkele kans maakt op de woningen die voor hem geschikt zijn. “Ze zijn te duur of bestemd voor senioren. En dan mag ik er niet op reageren.” Daarom schakelde Maas de gemeente in. Hij werd verwezen naar MEE. Die konden hem niet helpen en verwezen terug naar WMO. Dat leidde tot een gesprek met een vriendelijke dame die Alwel inschakelde. “Ze vroeg Alwel om te kijken of mijn zoekrange uitgebreid kon worden. Maar daar wilde Alwel niet aan meewerken”, vertelt Maas, die zich van het kastje naar de muur gestuurd voelt.

Bekende problematiek

Maas gaf niet op en zocht contact met de maatwerkadviseur van Alwel. “Dat was niet gemakkelijk want die wordt goed afgeschermd voor bellers zoals ik”, zegt Maas. “Ik hield voet bij stuk en het lukte. Ze luisterde begripvol naar mijn verhaal en is bekend met soortgelijke problematiek.” Toch leverde het niets op want de dame in kwestie liet in datzelfde gesprek weten dat ze niets voor Maas kon betekenen.

Druk uitoefenen op Alwel

“Daarom heb ik de stoute orthopedische schoenen aangetrokken en sta ik nu voor jullie”, zegt Maas tegen de leden van de gemeenteraad. Hij vraagt hen om druk uit te oefenen op Alwel. “Want”, zo zegt Maas, “het kan toch niet zo zijn dat jongeren met een aantoonbare lichamelijke beperking niet kunnen reageren op een aangepaste woning?”

Bewustwordingscampagne inclusie

Aan het eind van zijn betoog wijst hij de raadsleden op de bewustwordingscampagne inclusie die gestart is in Roosendaal. “Ik voel me niet gediscrimineerd, maar wordt dat in feite wel. Ik heb namelijk minder kans op een woning als iemand zonder beperking, puur om het feit dat ik veel minder keuze heb.” Hij vraagt de raad of het onderwerp ‘wonen’ in deze campagne kan worden opgenomen.

Luister onder de foto naar het interview met Bram Maas voor ZuidWest FM.