Leven van Isa (19) veranderde volledig na ski-ongeluk
Vol enthousiasme vertrekt de negentienjarige Isa de Jongh begin februari voor haar stage naar Oostenrijk. Maar wat een onvergetelijke ervaring had moeten worden, verandert al in de eerste week in een nachtmerrie. Tijdens een ontspannen middag skiën mist Isa onderaan de berg een heuvel en vliegt ze door de lucht. Ze komt vervolgens hard op haar rug terecht. “Ik voelde meteen dat het mis was.”
Na de klap ligt Isa in de sneeuw. Ze voelt haar been niet meer. Een helikopter brengt haar naar het ziekenhuis in Innsbruck. Daar verblijft ze elf dagen. Artsen vertellen dat ze haar rug, borst en nek gebroken heeft. De paniek slaat flink toe bij Isa. Zeker als ze hoort dat ze een dwarslaesie heeft en in alle waarschijnlijkheid nooit meer kan lopen.
Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam.
De wereld van Isa stond plotseling stil. Waar ze normaal gesproken vijf dagen per week in de sportschool te vinden was – niet alleen om te trainen, maar ook om sportvideo’s op te nemen – kon ze ineens niets anders meer dan liggen. “Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam.” De prognose was onzeker: eerst werd gezegd dat Isa nooit meer zou kunnen lopen, later volgde de mogelijkheid dat het misschien toch zou kunnen, maar dan met hulpmiddelen. Voor Isa blijft het nog steeds gissen: duidelijkheid is er nog niet.
De knop omzetten
Haar rechter been kan Isa niet meer bewegen. Wel lukt het haar om haar bovenbeen aan te spannen. Haar linker been kan ze nog deels bewegen. “Ik heb alleen geen gevoel meer in mijn voeten en bilspier.” Ondanks alles is de Roosendaalse positief ingesteld. “Ik heb de knop omgezet en ik wilde graag bewijzen dat ik wel weer zou kunnen lopen.” Na in verschillende ziekenhuizen te hebben gelegen, komt Isa in Revalidatiecentrum Rijndam terecht in Rotterdam. “Ik wilde graag ontdekken wat ik nog wél zou kunnen.”
Door aan de slag te gaan met oefeningen en sporten wordt Isa sterker. Na een paar weken kan Isa zelfs een klein stukje lopen met behulp van een brace en rollator. “De eerste keer was dat wel heel zwaar hoor. Toen dacht ik: als dit zo blijft, weet ik niet of ik het wel wil.” Isa is al wel gewend aan het idee dat ze niet meer helemaal zelfstandig zal kunnen lopen. “Als ik nu foto’s van mijzelf van voor het ongeluk zie, ziet dat er raar uit, maar ik heb het wel kunnen accepteren.”
Dat ik zoveel sportte is waarschijnlijk de reden dat ik nu nog leef.
Waar Isa dus eerst vijf dagen per week in de sportschool stond is het nu vollebak revalideren. “Toch ben ik blij dat ik zoveel kracht en conditie opgebouwd heb. Dat ik zoveel sportte is waarschijnlijk de reden dat ik nu nog leef.”
Op haar Instagram heeft Isa nu ruim elfduizend volgers. “Dat vind ik supertof.” Vanuit haar rolstoel wil ze nu graag anderen inspireren. Veel mensen denken volgens Isa dat je in een rolstoel niet kan sporten. De Roosendaalse wil graag dat tegendeel bewijzen. “Ik kan best nog wel wat oefeningen. Dat wil ik graag laten zien.”
Ik hoop dat ik binnenshuis met de rollator zou kunnen gaan lopen.
Wat de toekomst brengt voor Isa is vooralsnog onzeker. Na drie maanden revalideren in Rotterdam mag Isa bijna naar huis. Bij haar ouders thuis wordt een woonunit geplaatst. “Hier zal ik wonen en slapen, tot dat ik zelf iets gevonden heb.”
Toch staat één ding vast: ze kan niet meer zelfstandig lopen. “Ik hoop dat ik in ieder geval binnenshuis met de rollator kan gaan lopen. Traplopen zou ook een mooie uitdaging zijn.” Maar Isa is realistisch. “Als ik naar buiten ga, zal dit met de rolstoel zijn”, besluit ze.
