Roosendaal

Nog veel onduidelijkheid over mantelzorgwoningen in Roosendaal: ‘Van het kastje naar de muur’

Close up van jonge handen rond de oude hand van iemand met een loopstok

© Shutterstock

Anne van Egeraat Anne van Egeraat

Het lijkt een mooie oplossing: een mantelzorgwoning op een eigen perceel plaatsen om zo de zorg van bijvoorbeeld je vader of moeder op je te kunnen nemen. De 39-jarige Anton uit Wouw wil dit graag realiseren voor zijn alleenwonende moeder, maar krijgt weinig medewerking vanuit de gemeente. ‘’De aanvraag is één groot hoofdpijndossier geworden.’’

Anton en zijn vriendin zijn nu al langer dan een jaar bezig met de aanvraag van een mantelzorgwoning of -unit. Steeds worden ze van het kastje naar de muur gestuurd. Als noodkreet besloten ze een brief te sturen naar de burgemeester en de gemeenteraad. En ook Eric de Regt van VLP Roosendaal vraagt om duidelijkheid van het college. ‘’Wij zijn het afgelopen jaar een stuk of zes keer benaderd door mensen die tegen hetzelfde probleem als Anton aanlopen.’’

Zowel Anton als Eric zien een mantelzorgwoning als een win-win situatie. ‘’Het is een algemeen en landelijk probleem dat verzorgingstehuizen overvol raken en dat de zorgkosten explosief stijgen’’, begint Eric. ‘’Een mantelzorgwoning, waarbij de familie de zorg op zich neemt, ontlast de zorg. De zorgbehoevende blijf in zijn eigen omgeving en bovendien krijg je een beetje doorstroming op de oververhitte huizenmarkt.’’

Hoofdpijndossier

De moeder van Anton woont al elf jaar alleen in haar vrij grote bungalow met riante tuin. Dat gaat tot op zekere hoogte goed. ‘’Maar ze heeft steeds meer last van haar reuma’’, vertelt Anton. ‘’Ze laat het niet graag merken, alleen kan ze het niet altijd meer verbloemen.’’ Toen zijn moeder een paar jaar geleden op tafel gooide dat ze de boel wilde verkopen, kwam het idee van een mantelzorgwoning ter sprake. Er werden ontwerpen gemaakt, aanvragen ingediend en doktersverklaringen ondertekend.

De volgende stap was het gesprek aangaan met de gemeente. ‘’Toen werd het één groot hoofdpijndossier.’’ Talloze telefoontjes en mailtjes volgden, met moeizame reacties van de gemeente. ‘’Op een gegeven moment gaf zelfs de receptioniste toe dat de kans op teruggebeld worden onwaarschijnlijk is.’’ Steeds opnieuw werd de aanvraag op een ander punt afgekeurd. ‘’Het zou te ver tegen de achtergrens staan, dus het moet naar voren. Maar hoe ver naar voren? Dat werd ons niet verteld.’’

Behoefte

Het is voor Eric niet de eerste keer dat hij over dit probleem hoort. ‘’Er is écht behoefte aan deze woningen. Een mantelzorgerswoning kan als het goed is in veel gevallen vergunningsvrij. Dat betekent dat de invloed vanuit de gemeente maar beperkt hoeft te zijn.’’ En juist dat maakt het frustrerend voor Anton. ‘’Steeds opnieuw krijgen we geen keiharde nee, maar worden we afgekeurd op richtlijnen die voor ons onbekend en onvindbaar zijn.’’ De meest recente afwijzing is dat de woning te dichtbij een tankstation zou staan. ‘’Terwijl daar twee jaar geleden nog een nieuwe woning is gebouwd. Dat is toch bijzonder?’’

We willen gewoon wat meer perspectief krijgen

De hoop is nu dat de brieven van Anton en Eric iets losmaken bij het college en dat de communicatie in het vervolg beter en transparanter wordt. ‘’In het kader van klantvriendelijkheid kan het een en ander verbeterd worden’’, zegt Eric. Ondertussen heeft Anton de hoop al een beetje opgegeven. ‘’Al is mijn moeder ervan overtuigd dat het wél goed komt. We willen gewoon wat meer perspectief krijgen.’’