Rector Charles van Wettum vertrekt na 16 jaar bij het JTC

Het Jan Tinbergen College in Roosendaal moet op zoek naar een nieuwe rector. Charles van Wettum legt zijn functie op 1 december neer. Hij is dan maar liefst 16 jaar rector geweest van het JTC. En hij is trots op wat hij, samen met zijn team, in die jaren heeft bereikt. De school is flink gegroeid en toch vriendelijk en toegankelijk gebleven, het imago is prima en alle leerlingen zitten in prachtige nieuwe gebouwen. Die erfenis geeft Van Wettum vol vertrouwen over aan zijn opvolger.

Door: Bianca van Vugt

Charles van Wettum is voor vele Roosendalers hét gezicht van het Jan Tinbergen College. In interviews is het meestal zijn enthousiaste stem die vol trots vertelt over bijzondere acties van leerlingen of over de innovaties bij het JTC. Want Van Wettum heeft een sterke band met zijn school. “Er was vanaf dag één een klik. De school past me als een jas!,” vertelt hij, terwijl hij terugblikt op zijn begintijd. Maar ook aan goede dingen komt een eind. Want Van Wettum stopt per 1 december als rector van het JTC.

Van Vlissingen via Gorinchem naar Roosendaal

Bij zijn sollicitatie in 2005 was Van Wettum nog vestigingsdirecteur van het ROC in Gorinchem. Aan de andere kant van de grote rivieren dus. Toch was de stap naar Roosendaal voor hem een logische. “Daarvoor werkte ik al 20 jaar bij de Hogeschool Vlissingen. Dus het was vanuit Gorinchem eigenlijk weer een beetje terug,” legt hij uit.

De keuze voor Roosendaal was vooral vanwege het type werk: met en tussen de leerlingen. In Gorinchem zou Van Wettum na een reorganisatie het directe contact met de jongelui verliezen. “Dat wilde ik niet. Ik wil leerlingen zien, contact houden met de mensen waar ik het allemaal voor doe. En het JTC paste meteen zo goed bij me: het was toegankelijk, vriendelijk en idealistisch.”

Trots op de club collega’s

Van Wettum kreeg in 2005 drie taken van de Raad van Toezicht. Hij lepelt ze nog steeds met gemak op. “Eén: zorg dat de school groeit, zodat we zelfstandig kunnen blijven. Twee: zorg dat ons imago wat beter wordt. Drie: zorg dat we goede gebouwen krijgen.” Iedereen die het JTC een beetje kent, weet dat hem dat allemaal is gelukt. “Alle leerlingen zitten in nieuwbouw. We hebben er zo’n 1600 en dat is een heel mooi aantal om zelfstandig te blijven. En we staan bekend als een goede school met goede resultaten en een goede sfeer,” concludeert hij tevreden. “Ik ben trots op wat we met de hele club voor elkaar hebben gekregen.”

Plannen heeft Van Wettum altijd genoeg. Maar niet alles kan uitgevoerd worden. “Neem nou de groei van de school. Er waren jaren bij dat we tien nieuwe collega’s hadden. Het record was negentien nieuwe leraren. En dan toch de vriendelijke, toegankelijke sfeer behouden? Dat kost dan energie,” legt hij uit. Toch heeft Van Wettum niet het gevoel dat hij onafgemaakte zaken heeft op het JTC.

Onderwijs nog beter op maat maken

Vernieuwen blijft op zijn lijstje staan. Van Wettum is altijd in beweging. En de komende maanden gaat hij daar gewoon mee door. Zo richt het JTC zich nu op een gevarieerder aanbod voor de leerlingen. “We geven redelijk modern les, maar het kan nog strakker. Dat het beter past bij wat leerlingen individueel nodig hebben,” vertelt hij. Want wat goed werkt voor de ene leerling, werkt niet voor de ander. “De ene leerling funcioneert het beste in klasverband, een ander heeft meer aan één op één-aandacht. En dat kan dan ook nog per vak anders zijn.”

Als voorbeeld geeft Van Wettum ook de experimenten met de eindexamens, waar het JTC één van de scholen is die nieuwe varianten uitprobeert. Hierbij onderzoeken scholen of leerlingen die uitblinken in een vak, voor dat vak examen kunnen doen op een hoger niveau. Of andersom, examen doen op een lager niveau voor dat ene vak waarmee ze moeite hebben. “Het JTC wil het klassieke onderwijs moderner invullen. En ook automatisering biedt daarin natuurlijk mogelijkheden die we vroeger niet hadden.”

De toekomst? “Ik ga het rustig afwachten.”

Van Wettum weet nog niet wat hij na zijn afscheid van het JTC gaat doen. “Hoe ik me in december voel, kan ik nu nog niet zeggen. Ik ben nu 63 jaar, nog net niet aan mijn pensioengerechtigde leeftijd. Dus ik ga heus nog wel wat doen. Maar wat? Ik ga het rustig afwachten.” Hij wil zijn werk wel graag op een zorgvuldige manier overdragen aan zijn opvolger. “Verder heb ik voldoende vertrouwen in de club en kan ik met een gerust hart vertrekken.”