Tien jaar lang overlast van Poolse supermarkt, maar Roosendaal is het alweer vergeten

Na een decennium van dagelijkse angst, overlast en frustratie, heerst er eindelijk rust in de Gastelseweg in Roosendaal. De veelbesproken Poolse supermarkt die de buurt tien jaar lang in zijn greep hield, sloot op 2 januari definitief de deuren. De ondernemer werd uitgekocht. Voor de bewoners is dit een overwinning van onbetaalbare waarde. Maar terwijl de straat de stilte omarmt, lijken de politiek en de rest van Roosendaal de reden van die uitkoop alweer te zijn vergeten. Dat valt niet bij iedereen even goed.

De opluchting is tastbaar. Waar vroeger de straat het decor was van chaos en conflict, is nu de alledaagse rust teruggekeerd. Barro Wijkmans, een van de strijdbaarste buurtbewoners, kan de verbeteringen nauwelijks bijhouden. “Er lopen geen dronken, vechtende mensen meer rond. De wildplassers zijn verdwenen,” somt hij op. De handel in drugs, die volgens Wijkmans de spuigaten uitliep, is met maar liefst “vijfennegentig procent afgenomen.”

Dreiging

De overlast ging behoorlijk ver. “De bedreigingen die bepaalde klanten van de winkel naar bewoners en passanten uitten behoren eveneens tot de verleden tijd,” vertelt Wijkmans. Mensen durfden hun mond niet open te doen, uit angst voor wat er zou gebeuren. De openbare ruimte was geen ontmoetingsplek meer, maar werd door mensen gemeden. De trottoirs waren vaak geblokkeerd door dubbel geparkeerde auto’s en klanten die toeterden en schreeuwden. Zelfs de eigen opritten van omwonenden en ondernemers werden geblokkeerd. Het heeft tien jaar lang het leven van bewoners ontwricht.

Eenzame strijd

De strijd tegen de overlast was een eenzame en uitputtende beproeving voor de bewoners van de Gastelseweg. De groep die zich daadwerkelijk uitsprak tegen de problemen was klein. Veel anderen waren bang voor de agressie die ze dagelijks zagen. “Negentig procent van de mensen durfden er gewoon niet voor uit te komen en dat begrijp ik ook,” stelt Barro. Het was een stilzwijgende angst die de hele buurt verlamde en de ellende in stand hield. Pas nu het voorbij is komen de reacties los.

Wat volgens Wijkmans het meest steekt, is dat de buurt in de tien jaar durende strijd weinig begrip of steun kreeg van de rest van Roosendaal. “Wij hebben tien jaar hier gevochten. Heeft iemand van buiten de Gastelseweg zich ons lot aangetrokken? Nee, gewoon keihard nee,” benadrukt hij. Veel mensen voelden zich aan hun lot overgelaten. Een gevoel dat, zo blijkt, nog steeds niet is verdwenen.

Een zegen

Johan van de Sanden, eigenaar van de Tapijt Drive-In aan de Gastelseweg, voelde de overlast zowel zakelijk als privé. Hij beschrijft de transformatie van de straat als “gewoon een stuk rustiger.” Het alom aanwezige asociale gedrag, van wildplassen tot toeterende klanten die zijn ingang blokkeerden, is verdwenen.

Voor zijn bedrijf is de verandering een enorme zegen. “Zelfs klanten zeggen tegen mij, joh fijn voor je dat die mensen weer weg zijn,” vertelt Van de Sanden. Hiervoor had hij bezoekers die liever niet meer kwamen door de sfeer buiten. Hij merkt ook de positieve impact op zijn gezin en de buurt. Mensen durven weer hun hond uit te laten, en buurten weer met elkaar. “Het is gewoon weer een beetje de oude wijk van vroeger,” stelt hij. De sluiting van de supermarkt is voor hem dan ook “echt een gewin geweest.”

Teleurgesteld in de politiek

Nu de rust is teruggekeerd, heeft de discussie zich verplaatst naar de politiek. De focus ligt nu op het aankoopbedrag van het pand, dat volgens velen te hoog is. Maar voor de bewoners voelt deze discussie als een pijnlijke afleiding die alle leed dat eraan voorafging, volledig negeert. “Het zit ons dan ook niet lekker dat in de huidige discussie over het aankoopbedrag compleet voorbij wordt gegaan aan alle ellende die met de uitkoop eindelijk tot een einde kwam,” aldus Wijkmans. Hij noemt als uitzondering Nicole Roeken van het CDA. Zij was de enige die de raad er tijdens de commissievergadering van 10 september nog heel even aan herinnerde.

Bewoonster Bianca Ruitenberg deelt de frustratie van haar buurtgenoot. Ze is met name kritisch over de Roosendaalse Lijst en hun toenmalige raadslid, dat later wethouder werd. Volgens haar zijn zij medeverantwoordelijk voor de problemen. Volgens haar was het juist dit collegelid waardoor de supermarkt “zonder goede vergunningen” open kon. Dit, zo redeneert ze, had voorkomen kunnen worden als hij “gewoon had mee willen werken aan een uitkoop richting de Aldi.” Ze verwijt de partij dat die nu zo de nadruk legt op de aankoopprijs, terwijl het nooit zover had hoeven komen.

Touwtrekken

Ruitenberg noemt het huidige politieke getouwtrek “een prachtig spel om de aandacht ergens anders op te vestigen zodat je zelf buiten schot kan blijven.” De partijen zijn “druk bezig om mensen aan te wijzen, maar vergeten dat ze er allemaal een aandeel in hebben gehad.” Volgens haar zou de politiek de hand eens in eigen boezem moeten steken, zelf de verantwoordelijkheid moeten nemen.

De bewoners van de Gastelseweg hebben hun rust terug, maar de bittere nasmaak van tien jaar strijd is nog niet verdwenen. Die wordt er door de huidige politieke strijd voorlopig ook niet minder op.