Els vangt ter dood veroordeelde honden op: ‘Wij zijn de allerlaatste kans’
Foto: Els Adams
Het is en blijft een lastige discussie: wat moet er met een hond gebeuren nadat hij iemand heeft gebeten? Vaak eindigt het met een spuitje bij de dierenarts. Niet als het aan Els Adams uit Nispen ligt. Zij redt – als enige in Brabant – de ter dood veroordeelde dieren en geeft ze een tweede kans. ”Het mooiste is als je zo’n bang wezentje weer ziet kwispelen.”
Het komt regelmatig voorbij in de media: een hond die iemand heeft gebeten. Vorige maand was het nog raak in Bergen op Zoom, waar de 55-jarige Edith de Waal is aangevallen door een Stafford. Het resultaat: tien hechtingen in haar bovenbeen, vier onder haar oksel en een flinke schram op haar hoofd. Een drama voor Edith, dat voor de hond zelf fataal zou kunnen eindigen.
Het is een voorbeeld van een moment waarop Els ingeschakeld kan worden. ”Wij vangen dieren op, op aanvraag van autoriteiten. Daaronder vallen weleens dieren die eerdere bijtincidenten op hun conto hebben.”
Met haar stichting Dier en Project heeft ze inmiddels al meer dan vierduizend gezonde honden gered van de dood. ”Sommigen daarvan hebben mensen gebeten. Maar er zitten ook honden bij die niet zindelijk of mensenschuw zijn.” En er is ook plaats voor honden die simpelweg nergens terecht kunnen en waar niemand zich om bekommert. ‘’We krijgen momenteel veel honden uit de intensieve broodfokkerij.’’
Je denkt niet na, je doet het gewoon.
Het is voor Els nooit een bewuste keuze geweest om met de opvang te beginnen. ‘’Over zoiets denk je niet na, je doet het gewoon.’’ Ze werkte jarenlang voor internationale dieren- en welzijnsorganisaties. ”Steeds vaker kwamen er dierenartsen en instanties naar me toe met de vraag of ik een hond op wilde vangen. Dan zeg je geen nee. Mensen weten dat ik daar gevoelig voor ben.’’
Op dit moment vangt Els zo’n honderd dieren op. Daarmee zit de opvang bomvol. ‘’Eerst plaatsen we ze in een roedel. Daar leren ze van elkaar, niet van ons.’’ Hoe lang de honden blijven, hangt van meerdere factoren af. Sommige hebben alleen een fysiek probleem, die worden vrij snel herplaatst. Degene die mentaal beschadigd zijn blijven soms wel anderhalf tot twee jaar. En enkele honden worden niet herplaatst. ”Die blijven bij de stichting. Er is bijvoorbeeld een hondje dat er heel lief uitziet, maar meerdere keren iemand heeft gebeten. Ook is er een zware epileptische patiënt. Zulke honden kan je gewoon niet herplaatsen.’’
De tranen stroomden over mijn wangen.
Gelukkig overheersen de succesverhalen. Zoals die van hondje Petra, afkomstig van een broodfokker. ‘’Toen Petra binnenkwam heeft ze zeven maanden alleen maar naar de muur gekeken. Zo bang was ze. Tot ze een ineens een keer bij me op de bank kwam liggen. Ja, dan stromen de tranen over je wangen.’’
